Wielkim wzruszeniem był spacer po ulicy Zduńskiej, przy której przed 1935 r. mieszkała matka jednej z osób. Kamienica pod nr. 12 istnieje nadal, a mieścił się w niej cheder prowadzony przez Lajba Cukierana, Herszona Glenfelda i Mordkę Himela. W budynku w 1905 r. swoją siedzibę miała Żydowska Biblioteka i Czytelnia, która była ważnym ośrodkiem kultury.

Jej zbiór był imponujący, gdyż liczył prawie 7 tys. pozycji, zarówno literatury pięknej w języku polskim, jak i książki w języku jidysz i hebrajskim. Biblioteką opiekowała się gmina, organizująca spotkania, odczyty i dyskusje. Dostępna była dla każdego mieszkańca Łowicza.

W XIX w. większość domów przy ul Zduńskiej należała do Żydów. Niemal w każdym był żydowski sklep, warsztat lub szkoła. Także sąsiednie ulice: Browarna, Nowy Rynek i Bielawska stanowiły serce żydowskiej dzielnicy. W czasie spaceru odwiedzili także miejsce po synagodze żydowskiej przy ul. Zduńskiej 53, gdzie obecnie stoi pawilon handlowy.

Synagoga została podpalona przez Niemców w nocy z 10/11 listopada 1939 r. Pożar trwał do 12 listopada, jednak nie pozwolono Żydom go gasić. Ruiny synagogi rozebrano w trakcie okupacji hitlerowskiej. Pobyt w Łowiczu zakończyła wizyta na cmentarzu żydowskim przy ul. Łęczyckiej, gdzie modlili się w intencji swoich przodków.

Łowicz nie był jedynym miejscem Tanenbaumów, który mieli w planach zobaczyć w Polsce. Wcześniej odwiedzili Kraków i Oświęcim, aby pochylić się w zadumie nad ofiarami niemieckiego obozu koncentracyjnego. Docelowo udali się do Lublina, by zobaczyć inne miejsca związane ze swoimi przodkami.

Historia łowickich Żydów liczy prawie półtora wieku. Mieli tutaj swoją synagogę, rzeźnię, mykwę, chedery i cmentarz, a na ulicy Zduńskiej warsztaty i sklepy. Mieszkali przy ulicy Browarnej, Bielawskiej, Zduńskiej i na Nowym Mieście. W 1941 roku zostali wywiezieni do getta w Warszawie, a stamtąd w 1942 r. do obozu w Treblince, gdzie większość poniosła śmierć.