Zachęcamy wszystkich do zapoznania się z biogramem Maurycego Klimeckiego.

Maurycy Klimecki (+1967) był radcą miejskim, referentem szkolnictwa i zasłużonym społecznikiem. Urodził się 22 września 1893 r. w Łukowie. Tam rozpoczął swoja naukę, którą kontynuował w gimnazjum w Białej Podlaskiej. Będąc uczniem gimnazjum w 1905 roku wziął udział w walce o szkołę polską. Jego ojcem był Piotr Klimecki, a matką Kazimiera z Archimowiczów. Oboje zaangażowani społecznie. Matka starała się o założenie polskiej szkoły i biblioteki w Łukowie.

W 1899 r. zmarł mu ojciec, opiekę nad nim i bratem przejęła matka oraz stryj Walenty, późniejszy burmistrz Łukowa. W 1905 r., jako uczeń gimnazjum w Białej Podlaskiej brał udział w strajku młodzieży szkolnej. Pogrzeb ojca w 1899 roku, stał się wielką manifestacją mieszkańców Łukowa, Polaków, Rosjan jak i Żydów. Szkołę średnią ukończył w Warszawie, a następnie akademicki kurs dla wyższych urzędników komunalnych, zorganizowany przy warszawskiej Wyższej Szkole Handlowej.

W 1918 r. rozpoczął studia na Wyższej Szkole Nauk Społecznych i Politycznych, jednak już w listopadzie je przerwał i wrócił do Łukowa. Tam objął stanowisko sekretarza Komitetu Samoobrony Narodowej i uczestniczył w rozbrojeniu Niemców. Od 11 listopada 1918 r. był sekretarzem Zarządu Miejskiego w Łukowie. W dokumentach z 31 stycznia 1920 r. widnieje podpis Maurycego Klimeckiego w sprawozdaniu kasowym w związku z „wieczornicą przy gimnazjum im. Tadeusza Kościuszki w Łukowie”.

Po 16 czerwca 1920 roku Klimecki wstąpił w szeregi Wojska Polskiego. W 1921 r. wziął udział w zjeździe burmistrzów w Białej Podlaskiej, gdzie spotykał burmistrza Łowicza dr Stanisława Stanisławskiego. Za jego namową przyjechał do Łowicza, gdzie osiadł na stałe. Za jego namową przyjechał do Łowicza i od czerwca 1921 r. do października 1959 r. pracował nieprzerwanie na różnych stanowiskach w urzędzie miasta. Aktywnie uczestniczył w organizacji Dni Łowicza w okresie międzywojennym od 1931 do 1938.

Od 5 czerwca 1921 r. do 31 października 1959 r. . pełnił kolejno funkcje: referenta spraw ogólnych, gospodarki miejskiej oraz opieki społecznej, spraw zdrowotności, oświaty, kultury i turystyki. Był pracownikiem w magistracie łowickim za czasów sprawowania władzy przez burmistrzów: Stanisławskiego, Gołębiowskiego, Bacię a po wojnie Konopackiego. W okresie swojego życia był czynnym członkiem PTK i PTTK w Łowiczu. Wspólnie z Tadeuszem Gumińskim, Janem Wegnerem był organizatorem kursów przewodnickich po Łowiczu. Od 1 listopada 1959 r. do 11 marca 1964 r. pracował w niepełnym wymiarze godzin, a po przejściu na emeryturę często przychodził do biura Prezydium Miejskiej Rady Narodowej, gdzie w miarę swoich sił pracował dla dobra miasta.

Po powstaniu Związku Propagandy Turystyki Ziemi Łowickiej w 1935 r., Maurycy Klimecki stał się inspiratorem organizowanych co roku „Dni Łowicza” połączonych z wystawą sztuki ludowej i sprzedażą wyrobów rękodzielniczych. W czasie II wojny światowej uczestniczył w akcji ratowania pamiątek polskich, zbiorów muzealnych, bibliotecznych i archiwalnych. Uratował od zniszczenia wnętrze sali radzieckiej, zaklejając ściany z polichromią gazetami.

Znana była w Łowiczu jego działalność gdy współpracował z Łowiczanami; Wegnerem, ks. Kopczewskim ówczesnym kapelanem sióstr bernardynek w Łowiczu, sierżantem Kaczorowskim z 10 pułku piechoty w komitecie ds. Ekshumacji Zwłok żołnierzy poległych podczas walk we wrześniu 1939 r. na Ziemi Łowickiej. Dokonano ekshumacji w 10 miejscowościach, m.in. w Łowiczu, Domaniewicach, Kiernozi, Rydwanie, Kompinie i Bednarach. Dokumenty dotyczące działalności komisji przechowywał przez okres wojny i okupacji. Po 1945 roku uczestniczył w odbudowie miasta po zniszczeniach wojennych. Aktywnie uczestniczył z Janem Wegnerem, Konopackim (burmistrzem miasta) w odbudowie gmachu ks. Misjonarzy, gdzie powstało muzeum łowickie.

Dzięki profesorowi Lorencowi powstał odbudowany okazały gmach z przeznaczeniem na muzeum z kaplicą Św. Karola Boromeusza zamykający wschodnią pierzeję Starego Rynku. Był współtwórcą Łowickiego Zespołu Pieśni i Tańca przy Domu Kultury. Zbieracz „lovicianów”. Współorganizator Spółdzielni Mieszkaniowej w Łowiczu, Spółdzielni „Sztuka Łowicka”. Był jednym z pierwszych działaczy, obok dr Jana Wegnera i Heleny Dietrich, wznowionego w 1953 roku Oddziału łowickiego PTTK oraz organizatorem pierwszego po wojnie kursu dla przewodników. Angażował się również w akcję na rzecz Społecznego Funduszu Odbudowy Szkół i Stolicy.

Przez wiele lat był wiceprzewodniczącym Komisji Kultury PRN oraz członkiem honorowym Towarzystwa Przyjaciół Muzeum w Łowiczu. Za swoją wieloraką pomoc i oddanie dla mieszkańców Łowicza otrzymał przydomek "Radcy". Odznaczony: Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Srebrną Odznaką Odbudowy Stolicy, Srebrnym Krzyżem Zasługi (dwukrotnie), Złotym Krzyżem Zasługi, Honorową Odznaką Walki o Szkołę Polską, Odznaką Zasłużonego Działacza Kultury, Złotą Odznaką PTTK, Odznaką Zasłużonego Działacza Turystyki, Honorową Odznaką Województwa Łódzkiego, Odznaką Tysiąclecia Państwa Polskiego. Klimecki był dwukrotnie żonaty.

Jego pierwsza żona Eulalia, zmarła po nieszczęśliwym wypadku, tracąc nienarodzone dziecko. Po raz drugi ożenił się z wdową, mając już 37 lat, ale to małżeństwo szybko się rozpadło Ostatnie miesiące życia spędzał w Miejskim Szpitalu w Łowiczu oraz w szpitalach łódzkich. Zmarł 24 kwietnia 1967 r. w szpitalu w Łodzi.

Nagrobek w którym został pochowany Maurycy Klimecki na cmentarzu Świętego Ducha „Emaus” w Łowiczu, powstał po 1913 r. dla Marii z Bruśnickich Michalskiej, teściowej Klimeckiego. Drugą osobą spoczywającą w grobie (od 1927 r.), była Eulalia Klimecka – pierwsza żona, która zginęła 31.X.1927 r. w nieszczęśliwym wypadku w wielu 28 lat, tracąc przy tym nienarodzone dziecko. Prawdopodobnie wtedy została dobudowana sklepiona krypta nagrobka. Nastąpiła też zmiana formy ogrodzenia (ustawiono go na cokole).

Maurycy Klimecki został pochowany w grobie wraz z żona i teściową w 1967 r. – wtedy dołożona została marmurowa płyta z inskrypcją. Pomnik zbudowany w myśl popularnych wzorców mogił przełomu XIX i XX wieku. Mogiła jest o wymiarach 2.7 x 3.1 x 1.4 m wykonana z czarnego marmuru, z piaskowca i porcelany. Na dwustopniowej podstawie z piaskowca umieszczone są dwie z piaskowca płyty epitafijne, poziome, stykają się jednym górnym i dolnym bokiem.

Nad nimi znajduje się pomnik z czarnego marmuru w kształcie obelisku, zwieńczony krzyżem. Nad wklęsłą tablicą epitafijną umieszczone jest porcelanowe zdjęcie kobiety. Medalion przedstawia na fotografii Marię Michalską teściową Klimeckiego. Całość otoczona czterema słupkami połączonymi żelaznymi prętami zamontowanymi poziomo. Pierwotnie pole grobowe było otoczone słupkami z krawężnikiem z czerwonego piaskowca. Napis na obelisku, literami rytymi, wypukłe i wklęsłe, antykwa.



Druga płyta z piaskowca z napisem niżej. Płyta fundowana przez działające wyjątkowo aktywnie w tam czasie Towarzystwo Przyjaciół Łowicza i Ziemi Łowickiej w 1970 r.


Nagrobek został wyremontowany z pieniędzy zebranych podczas II Kwesty na rzecz ratowania zabytkowych grobów łowickich cmentarzy, zorganizowanej przez PTTK oddział w Łowiczu w 2011 roku.

Tekst: Jacek Rybus